Dag 13

De woestijn lucht en de berglucht doet ons erg goed, we slapen als marmotjes. Of zou het door de vermoeiende dagen komen? Het is maar goed dat we mobiele telefoons bij ons hebben, gsm bereik hebben we hier niet maar de wekker doet het wel. Zonder de wekker zouden we uren te laat wakker worden. Omdat we hier in de woestijn weinig keus hebben moeten we wel aan het ontbijt buffet deelnemen. Wel lekker met scrambled eggs en bacon. Een schaaltje vers fruit en we hebben de vitamientjes voor vandaag weer binnen.

Het eerste uur door de bergen is de weg net een achtbaan, we gaan nog net niet over de kop maar de weg is erg bochtig met veel diepe “dips”. Als we na twee uur weer in de bewoonde wereld komen kunnen we eindelijk weer tanken, en kan Cathy zich weer uitleven op het schoonmaken van de voorruit. Peter gebruikt de auto telkens als vliegenvanger. We fotograferen veel tijdens het rijden, we kunnen toch niet voor elke foto onderweg stoppen, is het wel?

Verder is de weg vrij saai vandaag, dus kan Cathy het reisverslag in de auto op schoot bijhouden.

Als we in Lee Vining aankomen is het inmiddels 15.00 uur dus eerst weer ingecheckt. Het is een klein oud motel, maar wel leuk ingericht. Het is een cottage stijl. We hebben een kamer met balkon uitkijkend over het Mono Lake. Jammer alleen dat het hier allemachtig koud is. Vanmorgen vertrokken we met 30 ºC uit de Death Valley en hier is het maar 17 ºC. Met een lange broek en een jas aan hebben we het nog koud. De wind giert om het huis heen, vannacht gaat het zelfs - 3ºC vriezen.

Tot nu toe hebben steeds geluk gehad met het weer, waar het normaal koel is in deze tijd van het jaar hadden wij 24 ºC en in Las Vegas en Death Valley waar het normaal 38 ºC is of nog warmer was het nu maar 28 ºC tot 30 ºC. We hebben nog alle dagen zonnig onbewolkt weer gehad.

We gingen op zoek naar Bodie een ghost town hier in de buurt. Het is een oud goudzoekers stadje, dat in de jaren 30 totaal is verlaten. 5% van de huizen is bewaard gebleven, nog helemaal ingericht alsof de bewoners zo terug komen. Na een kwartier kwamen we op een hobbelweg met keien en kuilen. 15 km lang gehobbeld met een maximale snelheid van 30 km/u kwamen we uiteindelijk om 15.57 uur aan. Jammer de winterseizoen was ingegaan sinds eergisteren, het dorp sloot om 16.00 uur, we mochten er niet meer in, we mochten allen nog een foto maken op afstand.

Dus onverrichter zake terug gekeerd naar Lee Vining. Daar een uitstapje gemaakt naar het Mono Lake. Dit is een bergmeer die niet afvloeit middels een rivier in zee. De mineralen vanuit de bergen maken het meer heel zout, waardoor slechts heel weinig leven in dit water mogelijk is. De mineralen worden afgezet op de rotsen en vormen zo zoutpilaren. Omdat de afgelopen eeuw veel water aan het meer ontrokken is voor drinkwater, steken deze zoutpilaren inmiddels boven de waterspiegel uit.

Er is hier maar één restaurant, dus geen keus wat betreft de avondmaaltijd. Zoals we inmiddels gewend zijn staan we binnen een uur weer buiten. In het hele dorp is niets te beleven dus dan maar op de kamer zitten met de verwarming aan en vroeg naar bed.