Dag 7

We zijn nu echt aangepast aan de tijd, we gaan laat naar bed en worden pas wakker van de wekker. Dit hotel was niet zo best, oude vuile vloerbedekking en bij het ontbijt, keus uit cornflakes en toast. Een baggle kon er niet af en dat terwijl dit hotel echt niet goedkoop was.

Vandaag een rit van 3 uur voor de boeg, Peter rijdt weer zodat Cathy nu van het uitzicht kan genieten. Eindeloze vlakten tussen honderden meters hoge rotsen. Toch zijn die rotsen wel heel afwisselend, ze veranderen steeds van kleur, soms knal rood, dan weer oranje of geel en soms zelfs bijna wit. Ook de structuur is steeds anders, soms korrelig, dan weer heel steil en strak, soms rond en dan weer erg scherp. We zijn zelfs nog een stukje door de Zwitserse Alpen gereden met aan de ene kant van de weg de milka koeien en aan de andere kan de mustang paarden. En dan kom je ook nog geregeld een sheriffs auto tegen die aan de kant staat te wachten op de hardrijders. Kortom genoeg te zien onderweg. Ons volgende hotel is een Best Western vlakbij de ingang van Bryce Canyon. Het is een gigantisch groot complex met zowel motel- als hotelkamers. Wij hebben een motelkamer die dit keer heel luxe is. Na het inchecken zijn we gelijk naar het park doorgereden, want we hebben alweer een uur verloren door het tijdverschil tussen Arizona en Utah.

We dachten dat we inmiddels de rode rotsen wel hadden gezien en dat we daar niet meer van onder de indruk zouden raken, maar ook hier is het toch weer adembenemend mooi. We zijn toch weer onder de indruk van de natuur. We zijn eerst helemaal naar het einde van het park gereden, zoals aangeraden op het Amerika forum. Daarvandaan hebben we elke stop gemaakt die er maar mogelijk was. Het zijn vaste punten langs de route die goed aangegeven staan, steeds met enkele parkeerplaatsen. Elk punt had weer iets anders te bieden. De Bryce Canyon bestaat uit “Hoodoos” dat zijn pilaren van zandsteen die zijn overgebleven nadat het omringende losse zand is weggespoeld. Ze zien er een beetje uit als stalagmieten, met dit verschil dat stalagmieten groeien door watererosie en de hoodoos steeds dunner en kleiner worden door watererosie. Ook nu slijten ze nog steeds. Er zijn hier diverse wandelroutes naar beneden de Canyon in, maar daar hebben wij ons niet aan gewaagd. De hoogte verschillen waren ons te heftig om te lopen. Het alsmaar uitstappen en naar de uitkijk lopen was al vermoeiend genoeg. Weer heel veel foto’s gemaakt en eindeloos genoten van de uitzichten. Als we hier een dag langer waren gebleven hadden we beslist een spectaculaire afdaling gemaakt. Maar morgen wacht het natuurgeweld van Zion en dat is weer mooier, hoewel we dat nu niet kunnen geloven. Het zijn wel uitermate vermoeiende dagen, we hebben het idee dat onze benen met de dag korter worden, daar kan geen fitness tegen op !!

Vanavond wilde we gaan eten in het restaurant van de Best Western waar we logeren, maar er stond een rij van minimaal een half uur. Omdat wij beide een grote hekel hebben om voor je eten in de rij te staan, zijn we voor alternatieven naar de receptie gelopen. Geen bruikbare alternatieven, of naar de hamburgertent of minimaal 3 miles rijden, dus gekozen voor een magnetronmaaltijd uit de bijbehorende supermarket. Cathy ging voor spagetti en Peter voor de snitzel met championsaus en aardappelpuree. Alles op de kamer warm gemaakt en …………… het was goed te eten !! Budje (Budweiser bier) erbij en banaantje toe, zo zie je maar we zijn niet voor één gat te vangen. Leuk om uit te proberen ! Wat wel tegenviel was dat de supermarket op zondag geen wijn verkoopt, desgevraagd werd ons uitgelegd dat de eigenaren Mormonen zijn en dus geen alcohol verkopen op zondag, dus gaat Cathy bijna nuchter naar bed of ze moet een aanslag plegen op de 6 budjes in de koelkast. Dit Best Western Hotel is de enige bij het park en wat je ziet is dat ook alle georganiseerde busreizen hier ook een nachtje slapen en dat geeft best veel (over)last en een heel massaal gebeuren.